Στις 19 Μαΐου αναγνωρίστηκε επίσημα το 1994 από την ελληνική Βουλή ως  η Ημέρα μνήμης για Γενοκτονία των Ποντίων.

Στις 19 Μαΐου 1919, κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα του Πόντου και δρομολόγησε τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντιακού Ελληνισμού.

Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν  αλλοίωσε το φρόνημα των Ελλήνων του Πόντου που ζούσαν στα εδάφη αυτά από την αρχαιότητα (εποχή 2ου αποικισμού, 6ος πΧ αι.).  Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού-  αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Έλληνες του Πόντου έφταναν περί  τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Το 1908 ήταν μια χρονιά – ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας, η οποία, ήδη από τον 17ο αι είχε αρχίσει να χάνει εδάφη και να χαρακτηρίζεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης  ως ο Μεγάλος Ασθενής του λεγόμενου Ανατολικού Ζητήματος.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. (1914-1918).

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο Ποντοαρμενικό κράτος (Ποντοαρμενική Δημοκρατία). Το σχέδιο αυτό δεν ευοδώθηκε ποτέ.

350.000 υπολογίζονται τα θύματα της γενοκτονίας. Με το τέλος του Μικρασιατικού Πολέμου και την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923 (Σύμβαση της Λοζάνης) 400.00 περίπου Έλληνες Πόντιοι έρχονται στην Ελλάδα (πολλοί άλλοι κατέφυγαν στην κοντινή Ρωσία, τότε Σοβιετική Ένωση) και με τις γνώσεις, το πείσμα και τη θέλησή του συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανόρθωση του τότε ελληνικού κράτους και τη δημιουργία μιας καινούριας σελίδας του Νέου Ελληνισμού.

(Πηγές: Ιστορία Νεότερου και Σύγχρονου Κόσμου Γενικής Παιδείας, Γ’ Λυκείου, Θέματα Νεοελληνικής Ιστορίας, Γ’ Λυκείου Ανθρωπιστικού Προσανατολισμού)

Το βίντεο που ακολουθεί είναι η συμμετοχή του σχολείου μας στον 5ο Πανελλήνιο διαγωνισμό για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Δημιουργήθηκε από μαθητές και μαθήτριες των τμημάτων : Α3, Α5, Β6 με υπεύθυνη καθηγήτρια την κ. Ευαγγελία Φουτσιτζή (ΠΕ02). Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την εξαιρετική δουλειά τους!

Καθώς μια δύσκολη σχολική χρονιά πλησιάζει στο τέλος της και πλησιάζουμε προς τις Πανελλήνιες εξετάσεις  στην διαδικτυακή  εκπομπή του δημοσιογράφου κ. Παντελή Σαββίδη «ΤΟΜΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ » γίνεται προσπάθεια να  προσεγγιστούν τα επαγγέλματα του μέλλοντος μέσα από τις τάσεις στην αγορά εργασίας σήμερα και στο μέλλον. Συμμετέχουν έγκριτοι ακαδημαϊκοί.